خلقت در شش روز...

سوره مبارکه سجده آیه شریفه 4

أللَّهُ الَّذِى خَلَقَ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا فِى سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى‏ عَلَى الْعَرْشِ مَا لَکُم مِّن دُونِهِ مِن وَلِىٍ‏ّ وَلَا شَفِیعٍ أَفَلَا تَتَذَکَّرُونَ
معنای آیه:
خداوند کسى است که آسمان‏ها و زمین و آنچه را میان آن دو است، در شش روز آفرید، سپس بر عرش استیلا یافت؛ براى شما جز او هیچ یاور و شفاعت کننده‏اى نیست، آیا متذکّر نمیشوید (و پند نمی‏گیرید؟)
پیام آیه:
درباره خلقت در شش روز باید دقت کنیم که قطعا منظور از این روز، فاصله طلوع آفتاب تا غروب آن نیست. چون خورشید خود قسمتی از این مخلوق (آسمان و زمین) است. پس زمانی که خورشید وجود نداشته، طبیعتا روز نمی تواند به معنای فاصله طلوع تا غروب باشد. پس اگر چه مـعـمـولا ایـن لـفـظ در هـمان معناى روز که ضد شب است به کار مى رود و در قرآن نیز در این معنى زیاد به کار رفته است ولى گاهى همین لفظ به معناى دوره استعمال مى شود،
*قربا آنکه خداوند می‏توانست آسمان و زمین را در یک لحظه بیافریند؛ امّا او اراده کرده است که آفرینش موجودات به شکل تدریجى صورت گیرد. این آیه می‏فرماید: آفرینش آسمان‏ها و زمین در طى شش دوره صورت گرفته است.