گله خداوند از ناسپاسی انسان در زمان رفاه...

سوره مبارکه یونس آیه شریفه12
وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَنَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنبِهِ أَوْ قَاعِداً أَوْ قَآئِماً فَلَمَّا کَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَن لَّمْ یَدْعُنَآ إِلَى‏ ضُرٍّ مَّسَّهُ کَذَلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ مَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ

معنای آیه:
و هنگامى که ضررى به انسان برسد، در حالى که به پهلو خوابیده یا نشسته و یا ایستاده است، ما را مى‏ خواند، ولى چون ضرر را از او برطرف ساختیم، چنان به راه خود مى ‏رود که گویى هرگز ما را براى گرفتارى که به وى رسیده بود، نخوانده است! این‏گونه براى اسرافکاران، عملکردشان زیبا جلوه مى ‏کند.
پیام آیه:
*بارها خداوند از ناسپاسى انسان گِله کرده که در هنگام اضطرار و سختى خدا را مى‏ خواند، ولى پس از حلّ مشکل، از خدا غافل مى ‏شود و او را فراموش مى ‏کند..
*ایمان به خداوند، در عمق روح انسان عجین شده و حوادث تلخ، عامل بیدارى این وجدان وفطرت خداجوى اوست.
*آنان که دعا و نیایش موسمى دارند، مورد انتقاد وکارشان بى ‏ارزش است.
*دعا در هر حال جایز است؛ ایستاده، نشسته یا خوابیده. و نیایش خالصانه، سبب رفع گرفتارى است.
*انسان، ناسپاس است و مرفّهان، از خودراضى ‏اند.
*آنان که خدا را فراموش کنند، زندگى مادّى در نظرشان زیبا جلوه مى ‏کند.
*هر کس در رفاه، غافل ودر گرفتارى دعا کند، مسرف است.