تقیّه و حفظ جان...

سوره مبارکه نحل آیه شریفه 106
مَن کَفَرَ بِاللَّهِ مِن بَعْدِ إِیمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُکْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِیمَانِ وَ لَکِن مَّن شَرَحَ بِالْکُفْرِ صَدْراً فَعَلَیْهِمْ غَضَبٌ مِّنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیم
ٌ
معنای آیه:
کسى که بعد از ایمان به خدا کافر (و مرتد) شود، نه آنکه او را به زور وادار کرده ‏اند (که با زبان اظهار کفر کند) در حالى که قلبش به ایمان خویش مطمئن است، بلکه کسى که سینه به روى کفر بگشاید (و بعد از ایمان با شادى به استقبال کفر برود) پس بر آنان از طرف خداوند غضبى است و برایشان عذابى بزرگ است.

پیام آیه:
در آغاز اسلام کفّار مکّه، پدر و مادر عمّار یاسر را بخاطر اسلام آوردن با شکنجه شهید کردند، همین که نوبت شکنجه به عمّار رسید او کلماتى که کفّار می‏خواستند به زبان جارى کرد و جان خود را نجات داد، عمّار مورد سرزنش بعضى قرار گرفت که او از اسلام دست برداشته است، عمّار گریه‏ کنان نزد پیامبراکرم(ص)آمد و حضرت دست نوازش بر سر او کشید و فرمود: اگر باز هم جانت در خطر افتاد این کلمات را بگو و خودت را نجات بده، تو سر تا پا ایمان هستى.
*این عمل را در اصطلاح تقیه مى‏ گویند که در اسلام احکامى را به دنبال دارد، لکن باید بدانیم که موارد تقیه مختلف است؛ گاهى تقیه واجب است و گاهى باید تا پاى جان ایستاد و حرف حقّ خود را زد و تقیه نکرد.