چگونگى شکر...

سوره مبارکه ابراهیم آیه شریفه 7
 وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِن شَکَرْتُمْ لَأَزِیْدَنَّکُمْ وَلَئِن کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِى لَشَدِیدٌ  
معنای آیه:
 و(نیز به یادآور) هنگامى که پروردگارتان اعلام فرمود: همانا اگر شکر کنید، قطعاً (نعمت‏هاى) شما را می ‏افزایم، و اگر کفران کنید البتّه عذاب من سخت است.
پیام آیه:
امام صادق‏(ع) فرمود: شکر نعمت، دورى از گناه است. و نیز فرمود: شکر آن است که انسان نعمت را از خدا بداند (نه از زیرکى و علم و عقل و تلاش خود یا دیگران) و به آنچه خدا به او داده راضى باشد و نعمت‏هاى الهى را وسیله‏ گناه قرار ندهد.
*شکر واقعى آن است که انسان نعمت خدا را در مسیر خدا قرار دهد و اگر نعمت خدا را در مسیر غیر حقّ مصرف کنیم، کفران نعمت و زمینه کفر است.

شاکران نعمت ها اندک هستند...

سوره مبارکه فرقان آیه شریفه 50
وَلَقَدْ صَرَّفْنَاهُ بَیْنَهُمْ لِیَذَّکَّرُواْ فَأَبَی‏ أَکْثَرُ النَّاسِ إِلَّا کُفُوراً
معنای آیه:
و همانا ما آن (آیات قرآن یا ابر و باران) را در میانشان گونا‏گون کردیم تا شاید به یاد خدا بیفتند امّا اکثر مردم سر باز زدند و ناسپاسی کردند.
 پیام آیه:
قرآن، کتاب هدایت است و یادآوری و تکرار لازمه‏ هدایت می باشد.
*یادآوری نعمت‏ها، شکر نعمت‏هاست و غفلت از آنها، کفران آنهاست.
شاکران نعمت‏ها، کم هستند.
*امام سجاد(ع) فرمود: شکرگزارترین شما در پیشگاه خدا کسی است که از نعمتها و زحمات مردم بیشترین قدردانی و شکرگزاری را به عمل آورد.

شکر نعمت...

سوره مبارکه ابراهیم آیه شریفه 7

وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِن شَکَرْتُمْ لَأَزِیْدَنَّکُمْ وَلَئِن کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِى لَشَدِیدٌ
معنای آیه:       
و (نیز به یادآور) هنگامى که پروردگارتان اعلام فرمود: همانا اگر شکر کنید، قطعاً شما را می ‏افزایم، و اگر کفران کنید البته عذاب من سخت است.
پیام آیه:
این آیه، مهم‏ترین و صریح‏ترین آیه قرآن در مورد شکر نعمت و یا کفران آن است، که بعد از آیه‏ مربوط به نعمت آزادى و تشکیل حکومت الهى، به رهبرى حضرت موسى مطرح شده است و این، رمز آن است که حکومت الهى و رهبر آسمانى مهم‏ترین نعمت‏هاست، و اگر شکرگزارى نشود خداوند مردم ناسپاس را به عذاب شدیدى گرفتار می‏کند.
*شکر نعمت مراحلى دارد:
الف: شکر قلبى که انسان همه‏ نعمت‏ها را از خداوند بداند.
ب: شکر زبانى، نظیر گفتن «الحمدللَّه».
ج: شکر عملى که با انجام عبادات و صرف کردن عمر و اموال در مسیر رضاى خدا و خدمت به مردم به دست می ‏آید.