تعصّب، لجاجت و عناد، ریشه‏ ى بى ‏ایمانى و کفر است...

سوره مبارکه اعراف آیه شریفه 101
تِلْکَ الْقُرَى‏ نَقُصُّ عَلَیْکَ مِنْ أَنبَآئِهَا وَلَقَدْ جَآءَتْهُمْ رُسُلُهُم بِالْبَیِّنَتِ فَمَا کَانُواْ لِیُؤْمِنُواْ بِمَا کَذَّبُواْ مِن قَبْلُ کَذَ لِکَ یَطْبَعُ اللَّهُ عَلَى‏ قُلُوبِ الْکَفِرِینَ‏
معنای آیه:
آن آبادى‏هایى است که گوشه‏اى از اخبار آنها را بر تو بازگو مى‏کنیم، همانا پیامبرانشان همراه با معجزات و دلائل روشن به سراغ آنان آمدند، امّا آنان بر آن نبودند که به آنچه از قبل تکذیب کرده بودند، ایمان بیاورند. این گونه خداوند بر دلهاى کافران مُهر مى‏زند.
پیام آیه: 
*مراد از «قُرى»، در اینجا آبادى‏هایى است که انبیایى همچون حضرت صالح، شعیب، لوط و هود (ع)، براى هدایت مردم آنها مبعوث شده بودند.
*همه‏ پیامبران، معجزه داشته‏اند و از هیچ دلیل روشنى براى هدایت مردم فروگذار نبودند.
*انکار مردم نباید سبب سستى مبلّغان دینى شود، چون در طول تاریخ چنین بوده است.
*نپذیرفتن دعوت و معجزات انبیا، نشانه‏ى کوردلى و مُهرخوردن بر دل است.
کفر ولجاجت از سوى مردم، سبب مُهرخوردن دل از سوى خدا مى‏شود.