سوره مبارکه هود 116
فَلَوْلَا کَانَ مِنَ الْقُرُونِ مِنْ قَبْلِکُمْ أُوْلُواْ بَقِیَّةٍ یَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسَادِ فِى الْأَرْضِ إِلَّا قَلِیلاً مِّمَّنْ أَنْجَیْنَا مِنْهُمْ وَاتَّبَعَ الَّذِینَ ظَلَمُواْ مَآ أُتْرِفُواْ فِیهِ وَکَانُواْ مُجْرِمِینَ.
پیام آیه:
پس چرا در قرون قبل از شما، صاحبان علم و قدرتى نبودند تا مردم را از فساد در زمین باز دارند، مگر گروه کمى از کسانى که از میان آنان نجاتشان دادیم، و ستمگران دنبالهرو و دلبسته مال و مقامى شدند که در آن مست و سرکششده بودند و آنان مردمى مجرم و گناهکار بودند.
پیام آیه:
چون آیهى 114 پیرامون نماز و این آیه در مورد نهى از منکر است، بجاست تا به آیاتى از قرآن مجید که در آنها مسائل «نماز» و «امر به معروف ونهى از منکر» در کنار هم و متأثّر از یکدیگر آمده، اشارهاى داشته باشیم. از جملهى این آیات عبارتند از:
الف) «انّ الصّلاة تنهى عن الفحشاء و المنکر»(213) قطعاً نماز، انسان را از زشتىها و منکرات باز مىدارد.
ب) «انّ الحسنات یذهبن السّیئات»(214) همانا خوبىها (مثل نماز) بدىها را محو مىکند.
ج) «اقم الصّلاة و أمر بالمعروف و انه عن المنکر»(215) نماز به پادار و امر به معروف کن و از منکر بازدار.
د) «الذین ان مکنّاهم فى الارض أقاموا الصّلاة و اتوا الزّکاة و امروا بالمعروف و نَهَوا عن المنکر»(216) مؤمنان واقعى آنانند که اگر در زمین به آنها مکنت و قدرت بخشیم، نماز به پا مىدارند و زکات مىپردازند.