کافران لجوج...

سوره مبارکه انعام آیه شریفه 7
وَ لَوْ نَزَّلْنَا عَلَیْکَ کِتَباً فِى قِرْطَاسٍ فَلَمَسُوهُ بِأَیْدِیهِمْ لَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُواْ إِنْ هَذَآ إِلَّا سِحْرٌ مُبِین
معنای آیه:
و (کافران لجوج که در پى بهانه جوی ‏اند حتى) اگر نوشته ‏اى را در کاغذى بر تو نازل می‏کردیم که آن را با دست‏ هاى خود لمس می‏کردند، باز هم کافران می‏گفتند: این، جز جادویى آشکار نیست.

پیام آیه:
*گروهى از مشرکان می‏گفتند: ما درصورتى ایمان می‏آوریم که نوشته ‏اى بر کاغذ، همراه با فرشته ‏اى بر ما نازل کنى. ولى دروغ می‏گفتند و در پى بهانه جویى بودند.
*قِرطاس چیزى است که بر روى آن بنویسند، چه کاغذ، چه چوب، یا پوست و سنگ، ولى امروز به کاغذ گفته می‏شود.
* وقتى پاى لجاجت در کار باشد، هیچ دلیلى کارساز نیست، حتّى محسوسات را منکر می‏شوند و نسبت سحر، از رایج ‏ترین نسبت‏ هایى بود که مشرکان به پیامبر می‏دادند.

لجاجت،انسان رابه تحلیل غلط وا می ‏دارد...

سوره مبارکه طور آیه  شریفه 44
 وَإِن یَرَوْاْ کِسْفاً مِّنَ السَّمَآءِ سَاقِطاً یَقُولُواْ سَحَابٌ مَّرْکُومٌ‏
معنای آیه:
(آنان به قدرى لجوجند که حتى) اگر ببینند پاره‏اى از آسمان فرو مى‏ افتد، (باز هم ایمان نمى ‏آورند و) مى ‏گویند: این ابرى متراکم است (نه قهر خدا).
پیام آیه:
*اشخاص لجوج هر دم بهانه‏ اى مى ‏آورند.آنها از پیامبر اکرم‏(ص) درخواست سقوط قطعه ‏اى از آسمان را داشتند،  ولى اگر درخواست آنان عملى شود، باز مى ‏گویند: این ابرى است متراکم.
*انسانى که بدیهیّات را انکار مى ‏کند و حتّى آنچه را با چشم مى ‏بیند نمى ‏پذیرد، دیگر قابل هدایت نیست.

تعصّب، لجاجت و عناد، ریشه‏ ى بى ‏ایمانى و کفر است...

سوره مبارکه اعراف آیه شریفه 101
تِلْکَ الْقُرَى‏ نَقُصُّ عَلَیْکَ مِنْ أَنبَآئِهَا وَلَقَدْ جَآءَتْهُمْ رُسُلُهُم بِالْبَیِّنَتِ فَمَا کَانُواْ لِیُؤْمِنُواْ بِمَا کَذَّبُواْ مِن قَبْلُ کَذَ لِکَ یَطْبَعُ اللَّهُ عَلَى‏ قُلُوبِ الْکَفِرِینَ‏
معنای آیه:
آن آبادى‏هایى است که گوشه‏اى از اخبار آنها را بر تو بازگو مى‏کنیم، همانا پیامبرانشان همراه با معجزات و دلائل روشن به سراغ آنان آمدند، امّا آنان بر آن نبودند که به آنچه از قبل تکذیب کرده بودند، ایمان بیاورند. این گونه خداوند بر دلهاى کافران مُهر مى‏زند.
پیام آیه: 
*مراد از «قُرى»، در اینجا آبادى‏هایى است که انبیایى همچون حضرت صالح، شعیب، لوط و هود (ع)، براى هدایت مردم آنها مبعوث شده بودند.
*همه‏ پیامبران، معجزه داشته‏اند و از هیچ دلیل روشنى براى هدایت مردم فروگذار نبودند.
*انکار مردم نباید سبب سستى مبلّغان دینى شود، چون در طول تاریخ چنین بوده است.
*نپذیرفتن دعوت و معجزات انبیا، نشانه‏ى کوردلى و مُهرخوردن بر دل است.
کفر ولجاجت از سوى مردم، سبب مُهرخوردن دل از سوى خدا مى‏شود.

لجاجت سبب تباهی اعمال می شود...

سوره مبارکه محمد(ص) آیه شریفه 32
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ وَصَدُّواْ عَن سَبِیلِ اللَّهِ وَشَآقُّواْ الرَّسُولَ مِن بَعْدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمُ الْهُدَى‏ لَن یَضُرُّواْ اللَّهَ شَیْئاً وَسَیُحْبِطُ أَعْمَالَهُمْ‏
معنای آیه:
همانا کسانى که کفر ورزیدند و (مردم را) از راه خدا بازداشتند و بعد از آنکه برایشان راه هدایت روشن شد، با پیامبر مخالفت کردند، هرگز به خداوند گزندى نرسانند و زود باشد که خداوند اعمالشان را تباه سازد.
پیام آیه:
*کفر، سرچشمه ‏ى ظلم به خود، جامعه و پیامبران است.
* خداوند با ارائه راههاى هدایت و کمال، با مردم اتمام حجّت مى‏کند. شناخت حقّ، تکلیف و مسئولیّت انسان را بیشتر مى‏کند.
*کفر و تلاش منحرفان هیچ گونه لطمه‏اى به خداوند نمى‏زند.
*عناد و لجاجت بعد از آگاه شدن، سبب تباه شدن اعمال است.